Ouderlijk gezag op bezoek

Het ouderlijk gezag op bezoek.

Het is 28 oktober en ik ga vandaag niet naar college. Mijn ouders komen namelijk op visite in Wroclaw. Ik sta op het vliegveld te wachten bij de arrivals, ik zie groepjes mensen voorbij komen, maar mijn ouders zitten er niet bij. Hun vliegtuig had een uur vertraging, maar daar had ik al op ingespeeld. Voor mij zie ik veel gezinnen die elkaar omhelzen, in mijn gedachten borrelt het, ze zouden er toch ondertussen al moeten zijn? Ik kijk nogmaals op het bord van arrival het bord geeft aan dat ze geland zijn. Nog wat meer geduld dan maar, geduld is ten slotte een schone zaak. Voor mij zie ik veel gezinnen herenigd, vaders, moeders, opa’s, oma’s , kinderen. Alles komt voorbij. Behalve mijn ouders. Daar eindelijk ik vang een glimp op van mijn ouders. Mijn moeder draagt haar opvallende paarse jas en mijn vader een lichtbruine lange jas. Hoe zij daar met zijn tweeën staan die herken ik van een kilometer nog. Ze zien mij nog niet, ze staan met elkaar te praten, ik zie dat zij hun koffers al bij zich hebben. Ze lopen uit mijn gezichtsveld. Potverdomme, denk ik, zouden ze wel weten waar de centrale hal is. Just for the record, het vliegveld in Wroclaw is nog kleiner dan die in Eindhoven. Het is een soort hal met maar één band voor de koffers. Verdwalen is er niet eens mogelijk. De deuren voor de vertrekhal glijden weer dicht. Dan glijden ze weer open, maar dit zijn niet mijn ouders. Ik kijk nog een keer op de klok, ik denk pfff schiet toch op, ik moet jullie zoveel vertellen. Dan eindelijk daar komen mijn ouders aangelopen, ik geef mijn moeder twee kussen op haar wang. Mijn moeder zegt: ik wil er drie, ik ben hier gewend geraakt aan het algemene gebruik van maar twee kussen op de wang. Mijn vader geef ik een stevige knuffel. Het is nog zo onwerkelijk mijn ouders die hier nu bij mij zijn. We praten even vluchtig over de vlucht van Eindhoven naar Wroclaw. Ik vraag mijn ouders wat ze willen direct naar het hotel, of eerst nog een koffie. Mijn vader heeft andere prioriteiten: “eerst moet ik roken, voordat we iets anders gaan doen”. Nadat mijn vader en moeder weer tot rust waren gekomen, zijn we naar een koffietent gegaan op het vliegveldje. Nadat we wat bi gekletst hadden, zijn we met de bus naar het centrum gegaan. Dit was een ideale manier om alvast een deel van de stad te laten zien. In het centrum bij een groot winkelcentrum stapten we uit, vanaf Renoma was het makkelijker om een taxi te nemen want, mijn ouders hadden beide een koffer mee. Daar zaten we dan in de taxi op weg naar het Tumski Hotel, de ligging was perfect, namelijk op een steenworp afstand van het centrum. Ideaal voor mijn ouders om rustig naar het centrum te lopen. Mijn ouders waren ingecheckt, en hun koffers waren in de hotelkamer gedropt. Moesten we bepalen waar we gingen eten, bij de receptie, kon je kiezen voor typisch Poolse gerechten of voor de boot die achter het hotel lag waar meer Europese gerechten werden geserveerd. Voor ons was het makkelijker om toch voor de Europese georiënteerde keuken te kiezen, aangezien de Poolse keuken nou niet bepaald bekend is om haar verfijnde gerechten. We lopen de trap op die ons naar de boot brengt. Het restaurant is leeg op twee mensen na. Zou dit dan een slecht restaurant zijn ging er in mijn hoofd om. We bestelden een voorgerecht en een hoofdgerecht, mijn voorgerecht was zalm op een stokbroodje met nog wat groente. Na al die tijd eindelijk weer eens wat groenten, dat vond ik na een lange tijd zonder erg plezant. Als hoofdgerecht had ik een groot stuk vlees met Belgische frieten en nog meer blaadjes groen. Ik kon geen toetje meer zien, het was simpelweg te veel voor mij. Voor mij was een kop koffie voldoende. Na het restaurant besloot ik om mijn ouders Rynek het centrale plein te laten zien, aangezien we daar lopend heen konden. In de avond is dit een mooi verlicht plein omringd door Duitse koopmanshuizen en in het midden staat een groot gebouw waar het bestuur van de stad zit. Weer terug in de hotelkamer zag ik wat voor een belachelijke hoeveelheid mijn ouders aan Nederlandse waar hadden meegenomen. Als ik zeg dat ze voor een aantal kilo aan Nederlandse producten hadden meegenomen dan druk ik mij nog voorzichtig uit. Wat ook erg belangrijk is, en wat ook tot een mijn wensen hoorde, was een koffiemachine. Ik zal uitleggen waarom ik een koffiemachine wilde. Hier in Polen drinken ze voornamelijk oploskoffie, over het algemeen als je gemalen koffie gewend bent, en je moet ineens overstappen naar oploskoffie, dan krijgt men last van ontwenningsverschijnselen. Dit kan de volgende verschijnselen veroorzaken: trillende handen, futloos en een zeer slecht humeur. Na een aantal kilo aan eten in mijn rugzak te hebben gedaan, ben ik naar huis gefietst om op te laden voor de volgende dag. Zaterdag 29 oktober, ik heb met mijn ouders rond 12 uur afgesproken bij hun hotel, Ik ging hen rondleiden door deze mooie stad. Voor mijn ouders had ik een leuke planning bedacht, eerst naar de botanische tuin, daarna naar de Japanse tuinen of het museum van architectuur/het nationaal museum en dan als afsluiter naar de waterfonteinshow. Bij de waterfontein wordt er water omhoog gespoten net als bij een normale fontein, alleen ze projecteren er lichteffecten op waardoor er een soort film wordt afgespeeld op het water. Tevens wordt er tijdens de show ook muziek gedraaid, waardoor het een adembenemende show is. Als eerste kwamen we aan bij de botanische tuin, het was een bewolkte dag, maar de temperatuur was aangenaam en er stond geen wind. Het was erg lekker weer dus ideaal om wat uurtjes in de gezonde buitenlucht door te brengen. Na de botanische tuin, vervolgden wij onze weg naar de Japanse tuinen. De tuin is ontworpen door een Japanse tuinarchitect en een aantal Poolse vakmannen. Niet te verwarren met sommige Poolse cowboys in Nederland die her en der bijklussen. Terwijl we rondliepen in de Japanse tuinen begon de zon al onder te gaan en het werd al snel donker. Qua timing kwam het allemaal perfect uit. De Japanse tuin bevindt zich namelijk naast de fontein show, gelukkig konden we daar voordat de show begon, een soepje eten. Na onze soep konden we van de show genieten. Na deze show heb ik mijn ouders naar het hotel gebracht. Deze dag was veeleisend, ik was ook op van alle lange wandelingen en de vele uren in de buitenlucht. Iets met suiker, regen en smelten.

Zondag 30 oktober, ik haalde mijn ouders weer op bij het hotel en vandaag zouden we naar de winkels gaan om een jas, muts en een shawl te kopen, zodat ik goed voorbereid zou zijn voor de strenge winters hier. Jas was al vrij snel gevonden, shawl en een hele mooie Russische wintermuts. Mijn moeder was erg nieuwsgierig wat ze hier in de winkels hadden aan producten, wij dus naar een luxe winkel waar de gegoede Pool zijn boodschappen doet. Mijn moeder zag een leuk product wat ze niet in Nederland hadden en maakte hier dus een foto van. Nog geen 4 seconden later kwam er een boze bewaker op haar afstormen en begon een heel verhaal in het Pools. Nadat hij was uitgeraasd was het mij min of meer duidelijk geworden, dat hij liever niet had dat mensen foto’s maken van de producten. Na de boodschapjes zou ik deze avond voor mijn ouders koken, heerlijke tortilla’s met gehakt met wat rozijnen, paprika’s, uitjes en wat salsa saus. Gemakkelijk, snel en lekker.
Daarna mijn ouders in een taxi gezet die ze naar het hotel bracht.

Maandag 31 oktober, ik ga naar het hotel van mijn ouders, en vanaf het hotel zal ik met ze mee gaan in de taxi. Op het vliegveld aangekomen de vaste patronen, roken, nog een keer roken. Naar een koffietent, om toch nog wat koffie naar binnen te werken, anders krijgen mensen nog last van ontwenningsverschijnselen. Na de koffie heb ik mijn ouders naar de departure-hal gebracht, daar hebben we afscheid genomen. De drie dagen dat ze hier waren heb ik heel erg genoten, van hun humor, opmerkingen en hun aanwezigheid.

Zondag 6 november.
Het elektriciteitsnet was hier al niet top, aangezien hier meer dan 2 keer per week er een stop doorslaat. Het went min of meer. Maar deze keer hield het fornuis dat op elektriciteit werkt er helemaal mee op. Ook doet het licht in de hal het niet meer. Alle stoppen al gecheckt, uitgezet en aangezet. Niks blijkt te werken. Dan de huisbaas bellen. Huisbaas neemt niet op. Fijn zo’n huisbaas. Morgen nog een keer bellen en e-mailen. Hopelijk dan meer succes.

Veel liefs van mij uit Wroclaw waar we een mooie nazomer hebben met veel zon.
Helaas een keuken zonder mogelijkheden om warm te eten.

Zeer spijtig.

Beter nieuws zal hopelijk spoedig volgen.