De eerste studieweek.

Na ellendig lang wachten is het nu eindelijk begonnen, de studie.

De eerste week.

Zoals ik al vertelde in een ander reisverslag, moesten we op zondag naar school voor de inauguratie. Onze coördinator Martha had ons eerder al verteld dat het erg formeel was en dat wij ook formeel gekleed moesten gaan. Ik had hier gehoor aan gegeven en mijn grijze jasje aangedaan. Op school aangekomen, de aula waar de inauguratie plaats vond, was helemaal vol. Zelfs in de gang stonden mensen om het te kunnen zien. Toen wij op onze plek zaten, kwam er een man naar voren en die zei iets in het Pools. Ard en ik begrepen er weinig van, maar het werd al snel duidelijk toen iedereen ging staan en er een lied werd gedraaid. Op dat moment kwamen de bestuurders van de school de aula binnen. Ik wist niet wat ik zag. De rector en andere belangrijke figuren van de school, waren uitgedost in een middeleeuwse kleren in verschillende kleuren en de rector had zelfs een burgemeestersketting om. Vervolgens gingen de bestuurders van de school op een podium staan. Zelfs het volkslied werd gedraaid. Alle polen begonnen uit volle borst mee te zingen. Zodra dat stukje patriottisme voorbij was gingen zij aan een grote tafel zitten om het ego goed te strelen. Daar zaten zij machtig op hun tronen terwijl zij de zaal inkeken. De bestuurders moesten allemaal wat leuks vertellen, dit liep uiteen van een kwartier tot sommige die perse een uur het woord wilden hebben, omdat zij kennelijk erg van hun eigen stem genoten. Ard en ik zagen dit heel anders, vooral omdat er maar 2 van de 7 sprekers de moeite namen om in het Engels te spreken. Voor de rest was het vooral gedwongen klappen, vandaar dat de zaal vol zat. Klapvee kan je natuurlijk nooit tekort hebben. Aangezien de meeste de zaal toespraken in het Pools weigerde ik hier natuurlijk voor te klappen. Anders zou je namelijk voor iets klappen waarvan je niet eens weet wat er wordt gezegd, misschien ben je het er helemaal niet mee eens. Na het twee uur durende klapfestijn, en een korte uitleg over de introductiedag die we op maandag hadden mochten we eindelijk gaan.

De introductiedag.
We kregen kort iedereen te zien en wat uitleg over wat ons de komende tijd konden verwachten. Zoals wat uitleg over de colleges. Ook moesten we een foto laten maken zodat je een speciale kortingskaart voor het openbaar vervoer kan regelen. Ondanks dat Ard en ik meestal op de fiets gaan, willen wij natuurlijk ook een fijne kortingskaart. Ook al ruiken de bussen en trams naar een mengeling van pis en zwervers. Volgens de locals zijn we gedwongen om in een zeer korte tijd met het openbaar vervoer te gaan. De winters schijnen erg streng te zijn en dat het onmogelijk is om dan nog met de fiets te gaan. Nou dat zullen we nog wel eens zien.
Dinsdag de eerste colleges. Op het programma stonden ‘international aspects of management’ en ‘international human resource management’. De colleges waren goed te volgen en de docenten spreken uitstekend Engels. Onze collega’s zijn vaak nog moeilijk te verstaan, maar dit zal snel veranderen aangezien iedereen constant Engels moeten spreken om elkaar te verstaan. Veel van de stof die we krijgen komt overeen met de onderwerpen die we al eerder hebben behandeld. Gelukkig komen er ook andere onderwerpen aan bod.
Woensdag de “Official Meeting with Authorieties”.
Aangezien de introductie op woensdag met ‘high officials’ was, moesten we van Martha weer “formal dressed”. Deze keer nam ik het iets serieuzer en had mijn grijze pak aangedaan met een donkerblauw overhemd eronder en een net paar zwarte pakschoenen. Zelfs Ard had hier in Wroclaw nog een jasje gekocht voor de officiële bijeenkomst. Bij binnenkomst zag ik al een aantal van mijn studie in de hal zitten, maar wat bleek formeel is niet zoals in Nederland formeel. Weinig van de studenten hadden zich hier aan gehouden. Dit vond ik erg jammer, maar helaas. Hierdoor was ik in mijn pak een erg opvallende verschijning, waardoor ik al snel “hi boss” naar mijn hoofd kreeg geslingerd. Het ijs was al snel gebroken en we waren al snel met elkaar aan het praten. Tot we werden opgehaald om naar een lokaal te gaan waar weer een aantal hoge piefen waren, de rector, vicerector en twee docenten. Nadat iedereen een praatje had gehouden en wij weer allemaal netjes geklapt hadden. Moesten we ons allemaal voorstellen. Nadat iedereen aan de beurt was geweest konden we nog wat spijzen en dranken nuttigen. Vervolgens kwam er nog een powerpoint presentatie aan te pas om ons nog wat tips te geven en een kleine introductie over de stad. Na deze officiële bijeenkomst waren we in de hal wat aan het praten, nummers en facebook adressen aan het uitwisselen. Drie Turken uit onze klas hadden de klas uitgenodigd voor een party in hun appartement. Een uitstekend begin van de week. Dus woensdag met zijn allen naar het appartement van de drie Turken. Wij hadden toevallig nog een fles tequila staan die dus meegenomen, omdat zij zo gastvrij waren om ons uit te nodigen. Toen we naar binnen wilde lopen, werden wij er nog op geattendeerd dat wij ons schoeisel in de gang moesten laten. Natuurlijk gaven wij hier gehoor aan. Dus toen iedereen was aangekomen zaten wij daar in de huiskamer waar een heel mooi Perzische tapijt lag. De drank vloeide rijkelijk en ook was er voor degenen die dat wilden een joint. Ofwel het eerste feestje was meteen ook een van de betere. Wij gingen verder met feesten in het centrum. Daar zijn we nog naar Garage (een hard rock club) gegaan. Dit ging door tot diep in de nacht. Het mocht namelijk niet te laat worden want, donderdag moesten we namelijk al om kwart voor 12 in de collegezaal zijn.

Donderdag stonden de colleges creative problem solving en cross cultural communication op het programma. Het feestje van woensdag heeft een tamelijke invloed gehad op de prestaties van donderdag. Dit was goed te merken aan de reacties. Aan het einde van deze colleges was het een uur of 3 en gingen we nog even napraten met de Turken, omdat er tijdens het feestje een blik omviel en de inhoud gedroeg zich als de nijl tijdens de regentijd. Gelukkig was alles goed gekomen met het de vloer en het tapijt. Zij nodigden Ard en mij uit om bij hun te eten. Ard en ik wilden dit wel, want het is natuurlijk onbeleefd om zoiets af te slaan. Wij hebben daar in de middag spaghetti gegeten met een pittige tomatensaus uit Turkije. Het was echt heel lekker. De rest van de dag hebben we daar doorgebracht. Aangezien we vrijdag vroeg op moesten zijn besloten we om donderdagavond maar niet uit te gaan.

Vrijdag moesten we om kwart over 8 in de bus zitten, dit betekent dat de wekker al om kwart voor 7 ging. Er was namelijk een tour georganiseerd. Een protestantse kerk bezoeken, een oude kolenmijn en nog een wandeling naar de top van een bekende berg in Polen. Deze berg ligt op de grens met Tsjechië. Op de vroege morgen van vrijdag zat het weer niet bepaald mee het was erg bewolkt. Niet echt het weer wat je wil hebben als je op een studietrip gaat. Het was zelfs zo koud en donker buiten, dat ik voor het eerst in de tijd dat ik hier ben, een warme trui en jas over elkaar aan heb. Op de fiets zijn we naar hotel Wroclaw gegaan waar de bus zou staan die ons naar de verscheidene bestemmingen zou brengen. Daar zaten we dan 08:07 in de bus, gelukkig was het er een stuk warmer dan buiten. Er was gewaarschuwd dat we exact om 08:15 zouden vertrekken. De digitale klok stond nog geen 3 seconden op 08:15 of een docente kwam omroepen dat we gingen vertrekken. Stipt op tijd dus. Als eerste zouden we naar de kerk gaan, dit was een protestantse kerk – een van de weinige – zei de docente. Protestantse kerk dan denkt men in Nederland natuurlijk aan een lege kerk met alleen een aantal houten bankjes, ultieme soberheid. Het speciale aan deze kerk was dat hij volledig van hout was en alleen uit donaties van de protestantste kerkgangers was gebouwd. Binnen in de kerk kon ik weinig soberheid ontdekken. Het enige wat er sober aan was, waren de gruwelijke houten bankjes, de straf van god, omdat jezus moest lijden tijdens zijn kruisiging. In mijn ogen meer dan terecht. Overal aan de muur en aan het plafond van die lelijke ornamenten van bladgoud. Als dit een protestantse kerk is dan wil ik niet weten hoe een katholieke eruitziet. Gelukkig hoefde ik deze pijn aan de ogen maar 10 minuten vol te houden, toen stapten wij weer in de bus. Onze volgende bestemming de kolenmijnen. Terwijl de bus over - de ja het voelt aan alsof het uitgehakte onbewerkte bospaden uit de middeleeuwen zijn- de wegen hobbelt, trekt het beeldschone platteland aan ons voorbij. Na dik een uur in de bus te hebben gezeten kwamen we aan bij de kolenmijnen. Nadat we snel door een aantal kamers zijn gelopen waar verscheidene fossielen, boren, hamers en andere spullen uitgestald staan. Konden we ons klaarmaken voor de tocht door de mijn. Eerst mochten we allemaal een mooie helm pakken van kanariegeel tot bloedrood, keuze genoeg.
Voordat we de mijn ingingen nog een korte veiligheidsinstructie, nooit je helm afzetten. Kort, bondig en duidelijk. De mijn was heel erg nauw. Overal moesten we bukken en oppassen. Zelden ben ik in een niet toeristische mijn geweest. Aan de foto’s die bij dit verslag zullen worden gepost valt wel uit op te maken dat het zeer zwaar was voor de verwende West-Europeaan. Ook was er een vrijwilliger nodig, wat hebben mijnwerkers namelijk? Donkere gezichten van de kool, dus meteen kreeg de eerste vrijwilliger een aantal mooie vegen over zijn gezicht. Ook mochten er nog een aantal een drilboor uitproberen, die in de tijd dat er nog kool werd gewonnen, daadwerkelijk gebruikt is. Deze mijn was namelijk open tot 2000, maar kennelijk was het te duur geworden om hier nog te delven. De gids vertelde namelijk dat er vroeger ook kinderen in de mijnen werkte net als in Nederland, maar wat veel interessanter was. Er zijn ook een aantal illegale mijnen in Polen, waar de kinderen ook tot het personeel worden gerekend. Na de uitgebreide wandeling door de veel te krappe mijn. Ter verbeelding, in Nederland worden voor elke toeristische gelegenheid de strengste veiligheidseisen toegepast, hier is dat niet zo. De ondergrond was vaak nat en glad. Op steile uitgehouwen trappen waren vaak geen leuningen en overal hingen nog elementen die bij een mijn horen. Dit betekende dat je constant met je hoofd tegen de hangende lampen kon lopen of ander zwaar materieel. Wat ook bijdroeg aan het gevaar, de slechte verlichting. Je kon nauwelijks zien waar je liep. Dus struikelen over de rails die in de mijn lag was eerder de regel dan de uitzondering. Het voordeel hiervan is dat je wel het echte mijnwerkersleven goed krijgt te zien. Ook zijn we in een zelfde trein gestapt die ook door allemaal mijnwerkers is gebruikt. Om het echte gevoel te krijgen, ging deze trein ook nog rijden. Het maakt een oorverdovend geluid en het rammelt aan alle kanten. Daarnaast zit je met zijn 4en op 1 m2 dit maakt het erg ‘gezellig’. Misschien wel iets te gezellig. Na dit wonderlijke avontuur onder de grond. Zijn we op het volgende punt aangekomen, een route door de bergen, met een mooi uitzicht over de hellingen die zuid silezie rijk is. Deze berg licht dichtbij de grens met Tsjechië. Deze wandeling ging over zeer steile routes. Het was erg glad, dus we moesten erg voorzichtig zijn. Na een lange klim een uitzicht dat adembenemend was, net als eigenlijk de hele route, maar dat ter zijde. In de bergen was de temperatuur rond de 10 graden. Dit lijkt niet heel koud, maar ik ben gewend geraakt aan +25 graden, en dan ineens zo’n omslag in één weekt tijd dat is just too much. Na deze lange dag vol met avontuur, stond ons de volgende dag alweer een tour door de stad te wachten. Dit belemmerde ons natuurlijk niet in de nachtelijke activiteiten.

Zaterdag 8 oktober.
Door de wilde activiteiten, waren de meeste van onze groep, bekaf. Ongeacht waar je vandaan komt. De weerslag op het lichaam van de avond ervoor treft iedereen. Als eerste stond op het programma het panorama, een schilderij van een veldslag tussen de russen en de polen. Een erg mooi en groot schilderij. Overal waar je kijkt je ziet het schilderij, hierdoor krijg je sterk het idee, dat je zo tussen de manschappen staat, die klaar staan om een charge uit te voeren. De volgende activiteit was naar de aula van de universiteit van Wroclaw. Dit is namelijk een van de beste bewaarde barokkamers van heel Europa. De aula wordt nog steeds gebruikt voor inauguraties en de afsluiting van elk jaar. De universiteit van Wroclaw is een van de grootste barok gebouwen. Helaas was een groot gedeelte verwoest in 1945, maar de aula waar ik eerder over sprak is nog in originele staat. Vanaf het balkon van de universiteit heb je een prachtig uitzicht over Wroclaw. Vervolgens zijn we nog naar wat middeleeuwse straten gegaan. Deze straten hebben de namen van de verschillende beroepen die in die straten werden uitgeoefend. Zo is er een straat waar alle bakkers zaten en een voor alle slagers. Ook is in deze straat een aantal standbeelden van verschillende dieren die elke dag over de wereld worden gegeten, de gids zei dat het als een ode is aan de dieren. Vervolgens zijn we naar het Rynek plein gegaan, waar iedereen eigenlijk al tientallen keren is geweest, maar dat doet er niet toe. -Deze zaterdag was het ook weer rond de 10 graden, het voelt aan alsof het vriest, zelfs met twee truien over elkaar heb je het nog koud – We kregen een uur pauze om wat te eten en even de benen wat rust te gunnen. De berg was namelijk een aanslag op de kuiten geweest. Overal pijn. Elke stap die ik zette alsof je benen het elk moment kunnen begeven. Als een olifant met de poten van een giraffe, het zou niet werken. Nadat we met een aantal bij de KFC hadden gegeten, konden we er weer tegenaan. De volgende activiteit was een stuk minder energie vretend. We mochten namelijk lekker zitten, we gingen namelijk met een boot over de Odra varen. De Odra is een van de grootste rivieren van Polen. Volgens de gids wordt Polen ook wel het Venetië van Europa genoemd, omdat er zoveel bruggen over de Odra zijn gebouwd. Na deze boottocht over de Odra zijn we naar de Hala Stulecia gegaan. Tegen de tijd dat we daar aankwamen was het al donker. Bij de Hala Stulecia is er een meer gemaakt, voor spectaculaire watershows met fonteinen en lichteffecten. In de koude nacht van Wroclaw stonden we daar dan bij het meer van de Hala Stulecia, kijkend naar de geweldige lichteffecten die op het water van de fonteinen werd geprojecteerd. Na de show konden we na een lange tocht in de kou eindelijk huiswaarts.

Het was een geweldige week en dit smaakt naar meer!

Op de site van waaarbenjij.nu zal ik wat foto’s plaatsen van de verscheidene activiteiten.
Ook zal ik wat filmpjes posten op Facebook van de lichtshow.

Heel veel liefs, Roland.