Donderdagavond 15 september

Donderdagavond de elektriciteit valt uit.

De elektriciteit is uitgevallen, er is een stop doorgeslagen. Na alle stoppen gecontroleerd te hebben blijkt dat er iets is doorgebrand, het is nu al te laat om de huisbaas te bellen. Ard en ik besluiten om de rest van de avond maar in de kroegen door te brengen. In eerste instantie wilden we niet eens uitgaan, maar zonder elektriciteit konden we weinig. Zelfs met de waxinelichtjes die we hadden aangezet konden we niet eens een fatsoenlijk boek lezen.
Ofwel op de fiets naar het uitgaansleven. In het centrum voor de bioscoop hebben wij onze fietsen vastgemaakt met onze mooie sloten die we bij de fietsenboer hebben gehaald. We gingen naar een kroeg toe waar een erasmusfeestje was. Het was er niet heel erg gezellig maar we zouden daar wat andere studenten tegenkomen die we al eerder hadden ontmoet.
Na twee biertjes genuttigd te hebben, kregen wij een sms van de zweeds/canadese groep. Zij waren in de buurt en we zouden samen verder feesten, klonk allemaal erg leuk!
Een van de zweden was nog te dronken om door te gaan die we hebben in een taxi gestopt en die is naar huis gebracht. One man down maar dat mocht de pret niet drukken.

Wij hebben deze avond voortgezet in een discotheek/kroegachtige toco waar veelal Spaanse muziek werd gedraaid. Hier nuttigden wij nog wat biertjes met onze zatte Zweden. Even wat uitleg over de Zweden in Zweden is alcohol ontzettend duur, hier in Polen niet. Dus zodra zij de kans krijgen om goedkope alcohol naar binnen te werken dan pakken zij die met beide handen aan. Dit heeft als gevolg zatte Zweden. De Zweden zijn in deze situatie al thuis begonnen met drinken. Maar in ieder geval terug naar de kroeg met spaanse muziek, was dit was de laatste kroeg die wij te zien zouden krijgen deze avond. Wij besloten namelijk in al onze wijsheid dat wij naar huis wilden.

Wij haalden de fietsen die voor de bioscoop stonden van het slot en gingen naar huis. Wij fietsten over het voetpad (de weg is hier voor fietsers gevaarlijk) en dat is hier normaal. In het donker fietsen wij over de stoep, de stoplichten staan op groen tot nu toe gaat het allemaal lekker vlot. Plotseling komt er een politiebusje naast ons rijden en de deur van het busje schuift open. We moeten stoppen. Er wordt iets onverstaanbaars geschreeuwd in het Pools. Wij schreeuwen terug dat we het niet verstaan, en dat we alleen engels en een beetje duits spreken. Dan komt er een politieman uit het busje stappen, hij is gekleed alsof hij naar een relletje moet sussen tussen 'voetbalsupporters'. Er wordt gevraagd of we hebben gedronken. Ja dat hebben we zeggen we, ongeveer 4 á 5 biertjes. Hij zegt dat we moeten instappen en onze fietsen gaan mee.

We rijden naar het politiebureau, ze gaan een blaastest afnemen. Ik ben de eerste die mag. Diep inademen en dan blazen maakt de man mij duidelijk in een mix van engels en duits. Ik
blaas en na een aantal seconden klinkt er een lange piep. Uit een soort ijzeren doos komt een bonnetje rollen. Op het bonnetje staat 0,52. Na mij mag Ard blazen, hij heeft 0,26. We hebben beide te veel geblazen en moeten blijven slapen in een cel om morgen nog een keer te blazen. Als we dan geen alcohol meer in ons bloed hebben dan mogen we gaan, zo niet dan moeten we nog 3 tot 6 uur langer blijven om daarna nog een keer te blazen. Ook vullen zij aan de hand van onze identiteitsgegevens een aantal formulieren in. Ze zeggen dat we moeten tekenen voor een aantal voorwaarden. Wij weigeren dit omdat we niet begrijpen wat er precies op het formulier staat. Het staat in het Engels het zijn helaas allemaal vaktermen die met bepaald recht hebben te maken. De 7 politiemannen die allemaal bij Ard en mij zitten in een ruimte, worden vervelend. Ze vinden het niet leuk dat ze met twee eigenwijze jongens uit de polder hebben te maken. Dit zal deels ook te maken hebben met de rede die ik voordraag, zij zouden ook niet zomaar een contract tekenen voor een huis, als ze niet weten wat er precies in dat contract staat. Het leek alsof ze nu iets meer begrip toonden voor onze situatie. We gingen naar het appartement toe, omdat zij mijn paspoort nodig hadden om nog meer gegevens in te voeren. Zo kon Ard ook zijn lenzen uitdoen, en in zijn bakje met lenzenvloeistof leggen. Nadat mijn paspoort was gebruikt voor het compleet maken van de gegevens reden we naar de gevangenis.

Bij de gevangenis aangekomen konden we al onze bezittingen (inclusief paspoort en identiteitskaart) inlveren bij de cipiers. Onze spulletjes werden in een bruine zak gedaan. Verder vertelden ze ons dat als we vrijdagmiddag om 2 uur met de tolk zouden praten en de formulieren zouden onderteken dan zouden we in principe weer vrij zijn. Ik was als tweede aan de beurt om mijn spulletjes af te geven. Ard was mij al voor gegaan en ik verwachtte hem wel in een cel aan te treffen. Nadat ik mijn spullen had afgegeven werd ik begeleid door mevrouw de cipier, we liepen in een soort grote hal een aantal trappen omhoog. Op de 3e verdieping gingen we rechtsaf, aan de linkerkant waren allemaal cellen met grote zware deuren. We liepen tot het einde van de hal. Mijn cel was de laatste van deze hal. Ik verwachtte Ard hier weer te zien. De cel was leeg, wat mij verbaasde aangezien ik wel had verwacht dat ze de buitenlanders wel bij elkaar zouden zetten. Voor jullie zal ik een beschrijving maken van de cel. het is ongeveer drie meter breed en 4,5 meter lang. Als je de cel instapt heb je links van je een klein geel bureau met direct daar aan vast een krukje die aan de grond vast zit. Aan je rechterhand heb je een roestvrij stalen wc, waar een soort houten vierkant omheen is gebouwd die net tot aan je middel komt. Zodat je net niet alles kan zien als iemand zijn behoefte doet. Verder staat er in de linker- en rechterhoek nog twee "bedden". Een "bed" is een groen hard matje zoals die van de middelbare school die je gebruikt in de gymzaal. Op deze bedjes lagen nog twee "dekens" (een deken is een harde wollen lap stof die gigantisch kriebelt). Hier moest ik het mee doen, gelukkig had ik wat alcohol in mijn lichaam waardoor ik gelukkig nog wat kon slapen. Om 10 uur in de ochtend werd er ontbijt gebracht, en gelukkig kwam Ard mij vergezellen tijdens het ontbijt. Het ontbijt was een broodje met een blokje boter en een plakje worst met augurk. Het smaakt naar niks, maar je hebt wel honger na een aantal biertjes. Gelukkig kon ik na dat broodje weer verder slapen tot een uur of 11. De zon scheen door het raampje met van die stalen spijlen ervoor. Het leek wel een film. Er was geen klok aanwezig in onze cel. Dus probeerde ik met mijn schoen en de zon een klok te maken, dit werkte gelukkig enigzinds redelijk. Nu hadden we in ieder geval een idee van de tijd. Tussen 12 en 1 kwam het middageten. Deze luxe maaltijd waren wat aardappeltjes met fijngeprakte worteltjes en een warm gemaakt stuk rubber wat door moest gaan als vlees. Nouja met enig geluk waren we toch hier zo weer weg dachten Ard en ik. Het werd later en later. Nu begon het toch wel erg laat te worden en wij besloten om via de intercom met een van de cipiers te praten.

Wij konden opmaken uit het slechte duits, dat het vandaag niet meer zou lukken. We moesten de nacht doorbrengen in de cel, want ze konden geen Nederlandse tolk vinden. Dit was een behoorlijke tegenvaller. Ze hadden gebeld naar het politiebureau en we zouden zaterdag om 10 uur terecht kunnen en met de tolk kunnen praten over de gevolgen van de overtreding en wat er verder zal gebeuren. Om een uur of 6 kwam de laatste maaltijd dit was een karig broodje met alweer wat worst en boter. Qua maaltijden was het erbarmelijk. Ik denk dat de Nederlandse gevangenissen hier wel wat van kunnen leren. Na deze laatste maaltijd werd er maar weer een poging gewaagd om nog wat te slapen. Helaas is dit bijna onmogelijk met die smerige dekens die we hadden gekregen. Bij de wisseling van de wacht was er een cipier die ons een extra lakentje gaf dat we over het plastic groene matje konden leggen. Dit maakte het iets aangenamer, maar niet veel. Toen het weer ochtend werd en we naar buiten konden kijken, duurde het niet lang of we kregen ons ontbijt. Wat natuurlijk superspannend was, want zou het alweer worst worden of toch iets anders. Daar was het onbijt, in een bakje. We kregen een broodje, weer een blokje boter, een stukje tomaat en jawel worst, maar deze keer zaten er zelfs stukjes augurk in, nou dat was toch wel smullen zeg. Wat een feest. Ze zeggen dat de laatste uurtjes het zwaarst zijn en dat is zo. Tijd krijgt ook en andere betekenis. In ieder geval om 10 over 10 werden wij opgehaald en mochten we de gevangenis verlaten. Toch moesten Ard en ik nog geboeid lopen onze handen zaten in een boei, dat leek de cipiers kennelijk wel een tof idee. Hiervan zal ik ook een foto plaatsen.
We werden naar het politiebureau gebracht, waar we eerst weer alle spullen moesten achterlaten. Vervolgens werden we eerst weer in een kleine cel gestopt met alleen een houten bankje. Wat wel vermeld moet worden is dat het heel erg stonk in die cel, alsof iedereen die daar in moet zitten, meteen maar gaat pissen. Na tien minuten kwam een mevrouw ons halen en zij had een tolk mee die Nederlands sprak. Na een heleboel formulieren ingevuld te hebben. Sproken we over de straf, de 29 uur in de cel was kennelijk nog niet lang genoeg. Zij besloot om de officier van justitie te bellen om te vragen naar een schikking. Dit zou neerkomen op 200 zloty (ongeveer €50) en 3 maanden voorwaardelijk, de mogelijkheid was er om hiertegen in beroep te gaan, maar na die twee dagen in de cel voelde ik daar weinig voor. Ik ging akkoord en ik zou later een brief thuis krijgen waarin zou staan waar de 200 zloty heen moest. Dit zou namelijk naar een goed doel gaan. Waar ik natuurlijk helemaal achter sta. Mijn fiets is wel inpandig verklaard dit betekent dat ik mijn fiets niet mag verkopen en dergelijke, maar de fiets is wel bij mij in bewaring. Een vreemde constructie en de fiets is pas weer volledig van mij als ik de boete van 200 zloty betaal.
Nadat de straf is besproken, moest mevrouw agent nog allerlei vingerafdrukken van mij hebben. Dit deden we in een apart kantoor boven. Ze smeerde wat zwarte verf uit op een groot zwart bord met een roller. Zij had plastic handschoentjes aangedaan omdat zij natuurlijk al wist dat de verf heel erg zou afgeven. Dus zij stuurde als het ware met haar handen mijn handen om aan te geven welke vingers of duim zij nodig had voor de afdruk. Toen we klaren waren mijn handen helemaal zwart van de verf en mocht ik ze gaan wassen.
Vervolgens werd mijn fiets nog uit een kantoor gehaald en was ik weer vrij. Het gevoel van vrijheid het is zo onbeschrijfelijk mooi.

Ik fietste naar het appartement terwijl de zon helderder aan de hemel stond dan ooit te voren, daar aangekomen ging ik douchen met twee waxine lichtjes in de badkamer, want elektriciteit hadden we natuurlijk nog steeds niet. Dit betekende ook dat de koelkast overal water had achtergelaten, natuurlijk een heel fijn cadeau voor als je net thuis komt van twee zware dagen in een oud nazi complex (dit wist een cipier te vertellen aan ons). Het duurde niet al te lang of Ard kwam ook al opdagen. Kortom het gevangenisleven is in Nederland peanuts, de echte zware jongens moet het maar eens hier in Polen proberen. Slecht eten en erbarmelijke omstandigheden.

Ik hoop volgende week een veel leuker verslag te typen, maar ook de minder fijne avonturen moeten beschreven worden.

Gegroet en tot volgende week.